Για τρίτη φορά βρέθηκα στο γραφικότατο Κυπαρίσσι, με την τεράστια αμμουδερή παραλία και τα γαλαζοπράσινα πεντακάθαρα νερά του και που από πάνω του δεσπόζει, σαν τείχος απόρθητο μια παραφυάδα του πανέμορφου και ελατοσκέπαστου Χιονοβουνίου.
Είμαστε με τον ΕΠΟΣ-ΦΥΛΗΣ καμιά εικοσιπενταριά ορειβάτες και εξορμήσαμε προς Μολάους-Κυπαρίσσι για πεζοπορίες και όχι μόνο!....  Οι πεζοπορίες έγιναν σε συνεργασία με ορειβάτες από το σύλλογο των Μολάων, οι οποίοι ήταν εξαιρετικά φιλικοί και εξυπηρετικοί μαζί μας. Θα αναφέρω τα ονόματά τους και ελπίζω να μην ξεχάσω κανέναν….Ήταν ο Γιάννης που μας συνόδεψε στο φαράγγι της Λάρνακας και οι κ. Βάσω, ο Στέλιος, ο Τάσος και ο Γιάννης, που μας συνόδεψαν στην διαδρομή Κρεμαστή- Κυπαρίσσι.
Αναχωρήσαμε το Σάββατο το πρωί, στις εφτά η ώρα για Μολάους όπου φθάσαμε περίπου στις 12 το μεσημέρι .Εκεί μας περίμενε ο Γιάννης και αμέσως ξεκινήσαμε την διάσχιση του πρώτου μέρους του φαραγγιού της Λάρνακας που ξεκινάει μέσα από την κωμόπολη των Μολάων.
Δεν μπορούσα να φανταστώ την τόση ομορφιά που έκρυβε αυτή η πολίχνη των 2500 χιλ. κατοίκων που είναι κτισμένη στη ρίζα μιας παραφυάδας του Πάρνωνα…. Βλέποντάς την από τον δρόμο, δεν σου δίνει την εντύπωση ότι έχει κάτι αξιόλογο που να αξίζει τον κόπο να την επισκεφτεί ς. Γνωρίζοντας την όμως από κοντά και διασχίζοντας αυτό το εκπληκτικό φαράγγι, αλλάζεις γνώμη….
Το φαράγγι της Λάρνακας, για να το διασχίσεις χρειάζονται περίπου 6ώρες, μαζί με την ανάβαση στην κορυφή Στρογγυλό, από όπου ξεκινάει.
Εμείς κάναμε το πρώτο μέρος του φαραγγιού, μέχρι το μοναστήρι της Παναγίας, που είναι και το ομορφότερο, διάρκειας περίπου, τριών ωρών, πήγαινε-έλα.
Περπατούσαμε συνεχώς υπό σκιάν, λόγω της πλούσιας βλάστησης, όπου κυριαρχούσαν τα πεύκα, τα πλατάνια, οι αριές, τα σχοίνα και οι δάφνες και θαυμάζοντας τις κατάφυτες εντυπωσιακές όχθες. Το μονοπάτι καλοσημαδεμένο, με μικρές δυσκολίες σε ορισμένα σημεία, όπου υπήρχαν και σκοινιά για βοήθεια, ακολουθούσε τη ροή ενός μικρού ποταμού, που διέσχιζε το φαράγγι, αλλάζοντας συνεχώς όχθη, κατά πως βόλευε. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Γιάννη, το μέρος αυτό του μονοπατιού το χρησιμοποιούν κυρίως για παιδιά. …. Κατά την γνώμη μου, δεν υπάρχει ωραιότερος τόπος για να μυήσεις νέους και ιδιαίτερα παιδιά στην πεζοπορία.
Καθώς περπατούσαμε, μοσκομύριζαν οι δάφνες και τα  αγριολούλουδα στο πέρασμά μας και τα πουλιά μας τρέλαιναν με τις μελωδίες τους!....Ήταν πολύ όμορφα…..
Στην πορεία μας αυτή, κατ’ αρχή, συναντήσαμε μια  πετρόχτιστη βρύση με πόσιμο νερό και λίγο πιο πάνω είδαμε μια πέτρινη γέφυρα, περικυκλωμένη ολούθε από κισσό, που την χρησιμοποιούσαν οι χωρικοί για να πάνε στους μύλους που συναντήσαμε ακόμη πιο πάνω. Είδαμε δυο μύλους να στέκονται  όρθιοι, αγέρωχοι στην μοναξιά τους και στην εγκατάλειψη, διατηρώντας ακόμη τον μηχανισμό τους ,λες και περιμένουν τους χωρικούς για το αγώι……
Στην έξοδο του φαραγγιού, κατεβαίνοντας, περάσαμε σύρριζα από τον εντυπωσιακό βράχο, που στην κορυφή του δεσπόζει απομεινάρι του μεσαιωνικού κάστρου της πόλης και όπου ανέμιζε η Ελληνική σημαία. Στη ρίζα αυτού του βράχου βρίσκεται ο ναός της Αγ. Παρασκευής και το κοιμητήριο της πόλης..
Στην αριστερή όχθη του φαραγγιού «βγάζει μάτι» ένας τεράστιος τσιμεντένιος λευκός σταυρό, σε πευκόφυτη περιοχή (δώρο Ελληνοαμερικάνων της πόλης) και το γηροκομείο της Μητρόπολης..
Περιδιαβαίνοντας την πολίχνη κατεβαίνοντας, μου άρεσαν ιδιαίτερα οι πάμπολλες, εξαιρετικά λουλουδιασμένες αυλές, όπου κυριαρχούσαν τα τριαντάφυλλα σε όλους τους χρωματισμούς, τα σκυλάκια, οι βουκαμβίλιες, τα κρίνα και τα γιασεμιά. Άνοιξη γάρ και η Φύση στις δόξες της!....Γιορτάζει και φόρεσε τα καλά της!....ένα πράσινο χαλί όπου έστησαν χορό αμέτρητα πολύχρωμα αγριολούλουδα….
.Αυτό που μου έμεινε στην ψυχή από αυτή την εκδρομή, είναι η ομορφιά των τόπων που περπατήσαμε και οι ευωδιές τους…..Μοσχομύριζε ο τόπος όπου περνούσαμε….
Ένα πράγμα μόνο μου έκανε κακή εντύπωση στους Μολάους, που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης και χαλάει όλη την εικόνα της. Το πάλαι ποτέ «Κέντρο Νεότητος» της πόλης, ένα τεράστιο, κακόγουστο και εγκαταλειμμένο κτήριο. Είναι τόσο άχαρο και απορώ γιατί δεν το γκρεμίζουν να γίνει ένα ωραιότατο πάρκο η να το ανακαινίσουν και να γίνει ….ας πούμε πολιτιστικό κέντρο η κάτι άλλο επωφελές για τον τόπο….παρά να στέκει εκεί έτσι μαύρο και άραχλο που είναι….Τέλος πάντων όμως, αφού δεν ενοχλεί αυτούς, που το βλέπουν κάθε μέρα, εμάς δεν μας πέφτει λόγος….
Κατά τις τρεις η ώρα περίπου ήμασταν όλοι στην πλατεία των Μολάων όπου μας περίμενε το λεωφορείο, που μας μετέφερε στην συνέχεια στο χωριό Ελιά, που είναι παραλιακό και όμορφο χωριό, με αρκετά παλιά πέτρινα σπίτια.
Εκεί μείναμε στο  hotel « Elea Mare», κολυμπήσαμε στην πολύ ωραία παραλία «Τηγάνια» και φάγαμε στην μοναδική ταβέρνα που υπήρχε. Ήταν το πρώτο μπάνιο μου για φέτος και παρ’ όλο που ήμασταν στα «Τηγάνια»… όσοι κολυμπήσαμε, βγήκαμε «παγάκια»…από τη θάλασσα, παρά την έντονη ηλιοφάνεια. Βέβαια, φύσαγε ένα ελαφρύ βοριαδάκι και μην ξεχνάμε ότι είναι και Μάης μήνας και τα νερά ήταν παγωμένα…..Έτσουζε το δέρμα μας από το κρύο!....Ένοιωθα σαν να με τρυπάνε βελόνες σ’ όλο μου το κορμί….Παρ’ όλα αυτά, το τολμήσαμε αρκετοί.
Το απόγευμα επισκεφτήκαμε την όμορφη, βυζαντινή και κατά καιρούς βενετσιάνικη και τούρκικη καστροπολιτεία της Μονενβασιάς, η οποία ήταν ήσυχη, δεν είχε πολλούς τουρίστες και την χαρήκαμε δεόντως….Μόλις μπήκαμε στο κάστρο, στο ξακουστό «Λαλούδι της Μονεμβασιάς», μια μοσχοβολιά ήταν διάχυτη παντού, από τις ανθισμένες αγραμιθιές που ήταν φορτωμένες με τα όμορφα μωβ λουλουδάκια τους. Ανεβήκαμε ψηλά στο κάστρο και περιδιαβήκαμε την ερειπωμένηπολιτεία, όπου δεσπόζει ο αναστηλωμένοςναός της Αγ. Σοφίας. Και εδώ απολαύσαμε τις ευωδιές  από τα αγριόχορτα που κατέκλυζαν τον χώρο. Δεν ξέρω αν άλλοι τόποι στη γη μοσχοβολάνε έτσι, όπως πολλοί τόποι στη χώρα μας….Ο απόρθητος βράχος με τα κοκκινωπά χρώματα και το κάστρο να δεσπόζει στην κορυφή, οι θεσπέσιες ευωδιές και η θεά τριγύρω μέχρι τον Κάβο Μαλιά, σε καθηλώνουν εκεί, δεν θέλεις να φύγεις, ένα αίσθημα ευδαιμονίας σε κατακλύζει και οι εντυπώσεις αυτές καταγράφονται ανεξίτηλα στην μνήμη σου…
Εδώ θα αναφέρω μια απορία που είχα απ’ όταν ήμουν μαθήτρια στο δημοτικό σχολείο, σχετικά με το «Λαλούδι της Μονεμβασιάς»και η οποία μου λύθηκε με το που διάβασα το άρθρο του Γιάννη Κοφινά , για το Χιονοβούνι. Στο σχολείο είχαμε την συνήθεια, που και που να χορεύουμε, τραγουδώντας και τα σχετικά τραγουδάκια. Σε εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν κασετόφωνα στα σχολεία ακόμα….Ένα απ’ τα αγαπημένα μας τραγούδια ήταν και το παρακάτω, που αναφέρονταν στο φημισμένο  κάστρο της Μονεμβασιάς.
Λαλούδι της Μονεμβασιάς και κάστρο της Λαμίας
και  Παλαμήδι τα’ Αναπλιού, άνοιξε να’ μπω μέσα.
Να ιδω τις Αναπλιώτισσες, τις Αναπλιωτοπούλες
πως πλένουν, πως λευκαίνουνε, πως μοσχοσαπουνίζουν.
Με προβλημάτιζε πολύ συχνά η λέξη «λαλούδι».Στο βάθος πίστευα ότι κάναμε κάποιο λάθος και αντί για λουλούδι, λέγαμε λαλούδι, αλλά πάλι λουλούδι και κάστρο δεν μου πήγαινε και πολύ….
Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενα του κ. Κοφινά «λαλούδα» η «λαλούδι» είναι ο πέτρινος βράχος που εξέχει, όπως πράγματι ο βράχος αυτός εξέχει και φαίνεται από μακριά.
Στο ίδιο άρθρο ο κ. Κοφινάς, εξηγούσε την ετυμολογία του ονόματος του νομού Λακωνίας, που προέρχεται από το Λα- κώνος, πέτρινος κώνος- πέτρινη πυραμίδα, που είναι η κορυφή του Ταυγέτου που δεσπόζει και είναι ευδιάκριτη, απ’ την εν λόγω περιοχή.
Επίσης η λέξη λαός προέρχεται πάλι  από το Λα-πέτρα και την κατάληξη - ος και σημαίνει τον κόσμο, τους ανθρώπους που δημιουργήθηκαν μετά τον κατακλυσμό της Ελληνικής μυθολογίας, όταν για να ξανακατοικηθεί η γη, οι θεοί συμβούλευσαν το επιζήσαν ζεύγος, Δευκαλίωνα και Πύρα, να πετούν πέτρες πίσω τους, οι οποίες με την βοήθειά τους θα γίνονταν άνθρωποι.
Αυτό τώρα που το ξανασκέφτομαι, βρίσκω ότι είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ο άνθρωπος έχει ένα υλικό και ένα θεϊκό κομμάτι σαν ύπαρξη.
Άλλη μια λέξη με πρώτο συνθετικό το Λα είναι το λατομείο, που δηλώνει τον τόπο , όπου τέμνεται το λα, η πέτρα δηλαδή.
Αυτά για να μαθαίνουμε και κάτι στις εκδρομές και όχι μόνο να περνούμε καλά…
Το βραδάκι βγήκαμε για ένα ποτό στο λιμανάκι της Ελιάς, που ήταν τόσο όμορφα και ήσυχα που μ’ έκανε να αισθανθώ θαυμάσια!....
Την άλλη μέρα το πρωί, η κ. Βάσω, που είναι, αν δεν κάνω λάθος, γραμματέας του τοπικού ορειβατικού, μας καλοσώρισε στο λεωφορείο, δίνοντας στον καθένα μας ένα ματσάκι ρίγανη από τον κήπο της …Πολύ πρωτότυπη η χειρονομία της, μας συγκίνησε ιδιαίτερα…..Στην συνέχεια το λεωφορείο μας μετέφερε στην Κρεμαστή και συγκεκριμένα στη θέση «Τούμπαλη», απ’ όπου ξεκινάει το μονοπάτι που σε βγάζει στο παραλιακό Κυπαρίσσι.
Το Χιονοβούνι είναι ελατοσκέπαστο, το τελευταίο ελατοσκέπαστο βουνό της χώρας μας, με οροπεδιάκια και λάκες, που τώρα μήνα Μάη είναι χαρά θεού να τα περπατάει κανείς.
Μετά από πορεία περίπου μισής ώρας, μέσα σε ελατόδασος, φθάσαμε στο οροπέδιο Ριγκάνθη, στα 1000 μ. υψόμετρο, που ήταν στρωμένο με χιλιάδες ροζ μαργαρίτες και άλλα αγριολούλουδα. Σε σκιερά μέρη επίσης υπήρχαν συστάδες από φούξια κυκλάμινα, που δεν είναι τώρα η εποχή τους βέβαια, αλλά λόγω των πολλών βροχών φέτος ξεγελάστηκαν….
Από εδώ την προηγούμενη φορά που είχα έλθει με τον Φ.Ο.Π., ανεβήκαμε στην κορφή του Χιονοβουνίου που λέγεται Τσολιάς η Φουστανελάς, γιατί ντύνεται πρώτη στα λευκά στην διάρκεια του χειμώνα και είναι  νότια, ενώ προς βορρά είναι μια άλλη κορυφή που λέγεται Μαδάρα.
Εμείς δεν ανεβήκαμε σε καμιά από τις κορυφές παρά επήγαμε ανατολικά, βγήκαμε σ’ έναν αυχένα, στα 1030 μ., που συνδέει τις δύο κορφές και κατηφορίσαμε προς τις Φόρες και τη Λάκα, όπου κάναμε μια δεύτερη στάση σε εγκαταλειμμένα  μαντριά.
Ακολουθώντας το καλοδιατηρημένο μονοπάτι, μετά από αρκετή ώρα, φτάσαμε σ’ ένα εντυπωσιακό μπαλκόνι στη θέση της Πέτρας του Κερατά….όπου κάναμε άλλη μια στάση. Από εδώ η θεά καταπληκτική….Μπροστά μας χάσκει ένα βαθύ φαράγγι, με εντυπωσιακές όχθες και σπήλαια, που λέγεται Χαβόσι, από την λέξη Χάος προφανώς, και το οποίο καταλήγει στην όμορφη παραλία στο Κυπαρίσσι. Το τοπίο μαγευτικό!.....Το μονοπάτι βρίσκεται στην δεξιά όχθη που είναι πολύ απότομη, με γκρεμνούς και σπηλιές και πλούσια βλάστηση, κυρίως από αριές ,κουμαριές, πουρνάρια, σκοίνα  και κάθε λογής βότανα και λουλούδια. Στο βάθος το Μυρτώο πέλαγος γαλήνιο….
Όπως καθίσαμε να ξεκουραστούμε, είδαμε μια επιγραφή, με κόκκινα γράμματα, στο χείλος ενός γκρεμού, που έλεγε «Από εδώ έριξαν κάτω τον προδότη». Στην ερώτησή μας, τι εννοεί η επιγραφή, ο Στέλιος από τους Μολάους μας διηγήθηκε την ιστορία του τόπου, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην περιοχή αυτή εδώ, την εποχή που οι ορδές του Ιμπραήμ κατέστρεφαν και λεηλατούσαν την Πελοπόνησο, στα 1826. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του λοιπόν, οι κάτοικοι της παρακείμενης Παλιόχωρας είχαν κρυφτεί σε μια από τις σπηλιές της περιοχής, αλλά κάποιος γέροντας τους πρόδωσε και όλοι οι κάτοικοι σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους, οι οποίοι στην συνέχεια έσφαξαν και έριξαν στον γκρεμό και τον προδότη.
Έχω ακούσει ότι το ίδιο έκαναν στους προδότες και οι Γερμανοί και πιστεύω ότι οι προδότες είναι μισητοί από όλους τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από την προδοσία….Δεν την συγχωράει ούτε ο Θεός ούτε ο άνθρωπος. Αλλά σε κάθε περίπτωση βρίσκεται και ένας προδότης……Ευδοκιμεί αυτό το είδος μεταξύ μας δυστυχώς…..Αλλά και ένα πράγμα πάντως είναι σίγουρο ότι κανένας προδότης δεν έχει καλό τέλος….
Στην συνέχεια κατηφορίσαμε προς την Αγ. Βαρβάρα, ένα εκκλησάκι που από πάνω του στο βουνό υπήρχε η Παλιόχωρα. Εκεί ανέβαιναν για να προστατευτούν οι κάτοικοι στις επιδρομές από τους πειρατές. Εδώ κάναμε μια μικρή στάση για αναψυχή και φωτογραφίες και κατηφορίζοντας συνεχώς, μετά από ένα περίπου 20λεπτο, είδαμε πιάτο μπροστά μας το κατάλευκο Κυπαρίσσι, με τους τρεις οικισμούς του, Βρύση, Παραλία και Μητρόπολη και τα γύρω κτήματα, με ελιές και χαρουπιές κυρίως.
Μετά από 7ωρη περίπου πορεία φτάσαμε επιτέλους στην όμορφη παραλία, όπου απολαύσαμε το δεύτερο μπάνιο μας στα γαλαζοπράσινα και κρύα νερά. Και είναι κρύα τα νερά εδώ γιατί υπάρχουν πολλές γλυφάδες, λόγω των ασβεστολιθικών πετρωμάτων των γύρω βουνών. Και όπως είναι φυσικό, μετά από τέτοια κούραση και το λυτρωτικό μπάνιο, δεν απομένει παρά ένα γερό φαγοπότι για να’  ρθούμε στα ίσια μας….Στην ταβέρνα του Τίρη, όπου είχαν κανονίσει να φάμε οι φίλοι μας από τους Μολάους, φάγαμε πολύ νόστιμο κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες, ντόπιες χορτόπιτες και εξαιρετική φέτα…
Το Κυπαρίσσι πήρε το όνομά του είτε από τα πολλά κυπαρίσσια που υπάρχουν στην περιοχή, είτε κατά μια άλλη εκδοχή, απ’ τα όμορφα κορίτσια του χωριού, που είναι σαν κυπαρίσσια…..
Κολυμπώντας στον θαυμαστό κόλπο του Κυπαρισσιού, σε εντυπωσιάζει η ομορφιά του τοπίου τριγύρω και ατενίζοντας με δέος τα ψηλά βουνά με τους γκρεμούς που το περικυκλώνουν από βορρά-δύση-νότο, νομίζεις ότι το χωριό είναι απομονωμένο, ξεκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο και ότι η μόνη διέξοδος και ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με αυτόν είναι μέσω θαλάσσης. Και όντως έτσι ήταν μέχρι το ‘ 70 περίπου, που έγινε με πολύ δυσκολία η διάνοιξη αμαξιτού δρόμου, οπότε άλλαξαν πολλά πράγματα στον τόπο.
Φεύγοντας απ’ το Κυπαρίσσι και ανηφορίζοντας προς το χωριό Χάρακας, στο πιο στενό σημείο του δρόμου, ένα δέος σε καταλαμβάνει καθώς αντικρίζεις το μεγάλο γκρεμό και το κτιστό ζικ-ζακ μονοπάτι που έβγαζε στη θάλασσα, στη θέση Σταυρός του χωριού Χάρακας.
Στην ίδια αυτή διαδρομή επίσης  μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση κάτι ρόζ θαμνώδη λουλούδια που τα έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είχαν φυτρώσει κατά μήκος του δρόμου, λες και τα είχε φυτέψει ανθρώπινο χέρι. Προσέτρεξα πάλι στο άρθρο του κ. Κοφινά και έμαθα ότι τα παράξενα αυτά λουλούδια τα λέγανε υμετιές και ότι είναι φυτό ενδημικό της περιοχής. Το όνομά του το πήρε από το Υμητό, όπου υπάρχει σε αφθονία και όπου πρωτομελετήθηκε.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τους Μολάους, όπου αφήσαμε τους φίλους μας ορειβάτες, αποχαιρετώντας τους θερμά, αφού πρώτα ανανεώσαμε την υπόσχεση να τα ξαναπούμε σύντομα σε μια επόμενη ορειβατική εξόρμηση και πήραμε το δρόμο του γυρισμού στο κλεινόν άστυ…